Urodził się 20 kwietnia 1954 w Warszawie.
W 1973 ukończył XXXV Liceum Ogólnokształcące im. Bolesława Prusa w Warszawie.
Studiował w Instytucie Nauk Ekonomicznych oraz w Instytucie Socjologii Uniwersytetu Warszawskiego, uzyskując w 1978 magisterium w zakresie ekonomii. Odbył następnie studia doktoranckie w Zakładzie Badań nad Stylami Życia Instytutu Filozofii i Socjologii Polskiej Akademii Nauk.
W 1984 na podstawie pracy Ekonomiczne uwarunkowania stylu życia. Rodziny miejskie w Polsce w latach siedemdziesiątych napisanej pod kierunkiem Andrzeja Sicińskiego uzyskał stopień doktora nauk humanistycznych.
Habilitował się również w Instytucie Filozofii i Socjologii PAN w 1997 na podstawie rozprawy zatytułowanej Polscy Zieloni. Ruch społeczny w okresie przemian.
W 2008 otrzymał tytuł naukowy profesora nauk humanistycznych.
Zawodowo od końca lat 70. związany z Instytutem Filozofii i Socjologii PAN, gdzie zajmował różne stanowiska do profesora zwyczajnego włącznie. Od 1997 do 2005 kierował Zakładem Społeczeństwa Obywatelskiego. Został też profesorem zwyczajnym w Instytucie Socjologii Uniwersytetu w Białymstoku i kierownikiem Zakładu Socjologii na tej uczelni. Wielokrotnie przebywał na stażach zagranicznych, prowadził wykłady na uczelniach europejskich. W pracy naukowej specjalizuje się w badaniu ruchów społecznych, socjologii kultury i społeczeństwa obywatelskiego, a także w kwestiach społecznych aspektów ochrony środowiska. Uczestniczył w pracach Komitetu Badań i Prognoz Polska 2000 oraz Komitetu Człowiek i Środowisko. Był konsultantem instytucji krajowych i międzynarodowych, w tym polskich ministerstw i Programu Narodów Zjednoczonych ds. Rozwoju.
W 1986 współorganizował sekcję prognozowania społecznego Polskiego Towarzystwa Socjologicznego. W latach 1995–1997 był skarbnikiem PTS, pełnił funkcję wiceprzewodniczącego tej organizacji, a w latach 2005–2011 zajmował stanowisko jej przewodniczącego.
Członek Komitetu Socjologii PAN, był przewodniczącym Komitetu Narodowego PAN do spraw Współpracy z Międzynarodowym Stowarzyszeniem Socjologicznym (ISA).
W 1989 został członkiem Społecznego Instytutu Ekologicznego, którym kierował w latach 1997–2003, był członkiem założycielem Towarzystwa na rzecz utworzenia Mazurskiego Parku Narodowego. Został także członkiem Collegium Invisibile.
W latach 80. działacz opozycji demokratycznej, członek zespołu interwencji i mediacji NSZZ „Solidarność” regionu Mazowsze. W grudniu 1981 został zatrzymany za udział w akcji protestacyjnej, za co ukarano go grzywną.
W drugiej połowie lat 90. działał w Wyborczej Koalicji Liderów Ekologicznych, z jej ramienia kandydował bez powodzenia w wyborach parlamentarnych w 1997 z listy Unii Wolności. Był członkiem tej partii od 1998 do 2000.
W 2003 brał udział w tworzeniu partii Zieloni 2004, do której jednak nie przystąpił.
W 2010 prezydent RP Lech Kaczyński powołał go na członka Narodowej Rady Rozwoju.
1 października 2012 Prawo i Sprawiedliwość zapowiedziało zgłoszenie kandydatury Piotra Glińskiego na premiera wraz z wnioskiem o konstruktywne wotum nieufności wobec rządu Donalda Tuska. Do złożenia takiego wniosku doszło 11 lutego 2013. Sejm 8 marca 2013 odrzucił wniosek PiS. Piotr Gliński kontynuował współpracę z tą partią, 15 lutego 2014 stanął na czele nowo powołanej rady programowej PiS.
26 czerwca 2014 PiS złożyło kolejny wniosek o konstruktywne wotum nieufności wobec rządu Donalda Tuska, ponownie wskazując Piotra Glińskiego jako kandydata na premiera. Sejm odrzucił ten wniosek 10 lipca 2014. Około rok później Piotr Gliński został członkiem PiS. We wrześniu 2016 wszedł w skład komitetu politycznego tej partii.
Był członkiem komitetu naukowego II i III Konferencji Smoleńskiej z lat 2013–2014 zajmującej się katastrofą samolotu Tu-154 w Smoleńsku z 10 kwietnia 2010. Zasiadł również w radzie Fundacji Reduta Dobrego Imienia – Polska Liga przeciw Zniesławieniom.
W wyborach parlamentarnych w 2015 kandydował do Sejmu w okręgu łódzkim z pierwszego miejsca na liście PiS. Uzyskał mandat posła VIII kadencji, otrzymując 41 697 głosów.
16 listopada 2015 objął urzędy wicepremiera oraz ministra kultury i dziedzictwa narodowego w rządzie Beaty Szydło.
W grudniu 2016 popisał z Fundacją Książąt Czartoryskich umowę o przejęciu przez Skarb Państwa zbiorów Czartoryskich (m.in. Damy z gronostajem Leonarda da Vinci i Krajobrazu z miłosiernym Samarytaninem Rembrandta) wraz z nieruchomościami w Krakowie oraz Zamku w Gołuchowie.
Jest żonaty z Renatą Koźlicką-Glińską, dyrektorem programowym Polsko-Amerykańskiej Fundacji Wolności. Ma córkę i syna. Jest bratem reżysera Roberta Glińskiego.
W młodości trenował judo, startuje w maratonach i krótszych biegach, biega również na nartach.
W 2011 prezydent Bronisław Komorowski odznaczył go Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.