Tadeusz Fijewski
Aktor teatralny, filmowy, telewizyjny i radiowy.
Urodził się 14 lipca 1911 w Warszawie, zmarł 12 listopada 1978 w Warszawie.
Zadebiutował w 1921 jako statysta w „Chorym z urojenia” Moliera, w Teatrze Polskim w Warszawie, kierowanym przez jego założyciela Arnolda Szyfmana. Po debiucie występował w spektaklach amatorskich i przedstawieniach dla dzieci, a od 1927 również w filmie. Na ekranie zadebiutował jako szesnastoletni laureat konkursu zorganizowanego przez dziennik „ABC” w filmie „Zew morza” w reż. Henryka Szaro, wcielając się w rolę dziesięcioletniego Stacha.
W 1936 ukończył Państwowy Instytut Sztuki Teatralnej w Warszawie. Po studiach aktorskich grał w objazdowym Teatrze dla Dzieci „Płomyku” i „Płomyczku”. Do września 1939 był związany ponadto z warszawskimi scenami Teatru Malickiej i Teatru Ateneum oraz teatrem w Sosnowcu.
Po wybuchu II wojny światowej zgłosił się do Wojska Polskiego, ale do służby nie został powołany. W czasie wojny był więźniem obozów koncentracyjnych Oranienburg i Dachau. Po uwolnieniu z obozów w 1941 pracował w warszawskich barach, współpracował z AK. Uczestniczył w Powstaniu Warszawskim, a po jego upadku więziony w obozach jenieckich na terenie III Rzeszy.
W 1945 powrócił do Polski. Występował na deskach teatrów w Toruniu, Łodzi i Warszawie. Aktor teatrów warszawskich: Nowego (1947–1949), Narodowego (1949–1954), Współczesnego (1954–1968) i Polskiego (1968–1978).
Wystąpił w ponad 50 filmach. Występował w radiowej powieści Matysiakowie.
Jego żoną była Helena Makowska-Fijewska. Został pochowany wraz z żoną w Alei Zasłużonych na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.
Zadebiutował w 1921 jako statysta w „Chorym z urojenia” Moliera, w Teatrze Polskim w Warszawie, kierowanym przez jego założyciela Arnolda Szyfmana. Po debiucie występował w spektaklach amatorskich i przedstawieniach dla dzieci, a od 1927 również w filmie. Na ekranie zadebiutował jako szesnastoletni laureat konkursu zorganizowanego przez dziennik „ABC” w filmie „Zew morza” w reż. Henryka Szaro, wcielając się w rolę dziesięcioletniego Stacha.
W 1936 ukończył Państwowy Instytut Sztuki Teatralnej w Warszawie. Po studiach aktorskich grał w objazdowym Teatrze dla Dzieci „Płomyku” i „Płomyczku”. Do września 1939 był związany ponadto z warszawskimi scenami Teatru Malickiej i Teatru Ateneum oraz teatrem w Sosnowcu.
Po wybuchu II wojny światowej zgłosił się do Wojska Polskiego, ale do służby nie został powołany. W czasie wojny był więźniem obozów koncentracyjnych Oranienburg i Dachau. Po uwolnieniu z obozów w 1941 pracował w warszawskich barach, współpracował z AK. Uczestniczył w Powstaniu Warszawskim, a po jego upadku więziony w obozach jenieckich na terenie III Rzeszy.
W 1945 powrócił do Polski. Występował na deskach teatrów w Toruniu, Łodzi i Warszawie. Aktor teatrów warszawskich: Nowego (1947–1949), Narodowego (1949–1954), Współczesnego (1954–1968) i Polskiego (1968–1978).
Wystąpił w ponad 50 filmach. Występował w radiowej powieści Matysiakowie.
Jego żoną była Helena Makowska-Fijewska. Został pochowany wraz z żoną w Alei Zasłużonych na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.
