Urodził 23 marca 1930 w Warszawie. Zmarł 12 stycznia 1989 w Warszawie.
W czasie okupacji niemieckiej przebywał w Warszawie; od 1943 należał do Szarych Szeregów. W czerwcu 1944 wyjechał na wieś w Opoczyńskie, skąd wrócił do stolicy w maju 1945.
Uczęszczał do Gimnazjum im. S. Staszica (1945-47), a następnie uczył się w Liceum im. Juliusza Słowackiego, gdzie w 1948 uzyskał maturę. W 1948 rozpoczął studia z zakresu historii sztuki na Uniwersytecie Warszawskim (zrezygnował w 1950) i równocześnie na Wydziale Aktorskim Państwowej Wyższej Szkoły Aktorskiej (PWST) w Warszawie (późniejszej Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej im. Aleksandra Zelwerowicza).
Jako amator zadebiutował rolą Radosta w przedstawieniu amatorskim „Śluby panieńskie Aleksandra Fredry w reż. Norberta Nadera (23 maja 1947) a na zawodowej scenie 21 stycznia 1950 jako Żołnierz radziecki w „Młodej gwardii" Aleksandra Fadiejewa w reż. Ludwika René w Teatrze Polskim w Warszawie.
W 1955 przeniósł się do Gdańska, gdzie 21 grudnia 1955 debiutował jako reżyser w sztuce „Melodramat" Janusza Warmińskiego w Teatrze Wybrzeże.
Jako publicysta teatralny debiutował w 1952 artykułem pt. "Nasz Teatr - Studio", zamieszczonym na łamach „Po prostu" (nr 21). Recenzje i artykuły teatralne publikował w „Sztandarze Młodych" (1953-55) i w Trybunie Wolności (1954-55; pod pseudonimem Jan Sulicki).
W 1956 uzyskał dyplom ukończenia Wydziału Reżyserskiego PWST. Na przełomie 1956/57 wyjechał na czteromiesięczne stypendium Międzynarodowego Instytutu Teatralnego (ITI) przy UNESCO do Paryża, Londynu i Rzymu; nadsyłał stamtąd regularne korespondencje do tygodników „Nowe Sygnały" i „Po prostu". W 1958 objął stanowisko kierownika artystycznego Teatru Wybrzeże.
W 1963 został kierownikiem artystycznym, a także reżyserem Starego Teatru im. Heleny Modrzejewskiej w Krakowie.
Równocześnie reżyserował spektakle dla Polskiego Radia i Telewizji; występował również jako aktor teatralny i filmowy. Kontynuował twórczość literacką i publicystyczną. Felietony i artykuły o sztuce teatru publikował m.in. w Odrze (1960-64), Dialogu (od 1966) i w Teatrze (1969-77).
W 1970 objął stanowisko sekretarza generalnego Polskiego Ośrodka ITI. W tym samym roku wszedł w skład zespołu pedagogicznego PWST (od 1972 prodziekan Wydziału Reżyserii Dramatu, od 1975 dziekan).
Od 1974 był dyrektorem Teatru Powszechnego w Warszawie.
Zrealizował ponad 30 spektakli telewizyjnych, m. in. zaliczanych do "Złotej setki" najlepszych przedstawień Teatru Telewizji.
Odtwórca wielu ról filmowych. Zasłynął rolą majora Henryka Sucharskiego w filmie Westerplatte w reżyserii Stanisława Różewicza (1967). Grał też m.in. w filmach: Zbrodniarz, który ukradł zbrodnię, Akcja Brutus, Szpital przemienienia, Blaszany bębenek i Przypadek. Reżyser filmów: Co jest w człowieku w środku?, Gonitwa i Seksolatki.
Od słuchowiska „Sprawa jednego konia" Józefa Kuśmierka (Woźny) w reż. Tadeusza Byrskiego (9 października 1951) rozpoczął współpracę z Teatrem Polskiego Radia, która trwała do 27 kwietnia 1979 do premiery ostatniego odcinka „Przedwiośnia" Stefana Żeromskiego, w reż. Andrzeja Zakrzewskiego, w którym zagrał postać Szymona Gajowca.
W 1981 został mianowany profesorem nadzwyczajnym w zakresie historii i teorii literatury polskiej.
W 1955 ożenił się z Mirosławą Dubrawską, aktorką.