Teatr Telewizji - TVP Program 1
05.12.2011
godz. 20:30:00
godz. 20:30:00
audycja:
Teatr TV
czas trwania:
59’34’’
strona WWW:
http://www.tvp.pl/kultura/teatr/teatr-telewizji/archiwum/apollo-z-bellac/600863
autor:
Jean Giraudoux
reżyser:
Adam Hanuszkiewicz
tłumaczenie:
Hubert Rostworowski, Maria Serkowska
inni realizatorzy:
Realizacja TV: Olga Lipińska, Elżbieta Klekow
Scenografia: Xymena i Ryszard Zaniewscy
Scenografia: Xymena i Ryszard Zaniewscy
obsada:
Kalina Jędrusik (Agnieszka), Adam Hanuszkiewicz (Apollo z Bellac), Jacek Woszczerowicz (Dyrektor), Justyna Kreczmarowa (Teresa), Jadwiga Marso (Panna Chevredent), Henryk Szletyński (Sekretarz Generalny), Zdzisław Lubelski (Woźny), Stanisław Jaworski (Lepedura) Stanisław Kwaskowski (Rasennik), Alfred Łodziński (Szulce) Bolesław Darski (De Cracheton)
opis:
„Apollo z Bellac” to jedna z głośniejszych, lecz nie najwyżej cenionych sztuk Giraudoux. Pełna subtelnej satyry i poezji; lekka, a przez to łatwa do strywializowania przez nieumiejętną inscenizację.
W mistrzowskiej reżyserii Adama Hanuszkiewicza ukazuje jednak całą swą wartość. Staje się poematem o ludzkiej tęsknocie do piękna, o jego potrzebie i obecności w każdym, nawet najbardziej antypatycznym człowieku. Wybitny spektakl Hanuszkiewicza promieniuje ciepłem i życzliwością w ukazywaniu ludzkich spraw, zarówno tych małych i śmiesznych, jak i większych, ważnych.
Oprócz reżyserii wielką zaletą przedstawienia jest aktorstwo. Godne szczególnej uwagi są zwłaszcza znakomite kreacje Kaliny Jędrusik, Jacka Woszczerowicza i Adama Hanuszkiewicza.
Fabuła sztuki jest nadzwyczaj prosta. Nieśmiała, pełna zahamowań dziewczyna imieniem Agnieszka spotyka przypadkiem niejakiego pana de Bellac, który zdradza jej tajemnicę powodzenia u mężczyzn. By je zdobyć wystarczy tylko mówić wszystkim, że są piękni.
Premiera: 17.03.1958
Wersja nagrana: 10.07.1961
W mistrzowskiej reżyserii Adama Hanuszkiewicza ukazuje jednak całą swą wartość. Staje się poematem o ludzkiej tęsknocie do piękna, o jego potrzebie i obecności w każdym, nawet najbardziej antypatycznym człowieku. Wybitny spektakl Hanuszkiewicza promieniuje ciepłem i życzliwością w ukazywaniu ludzkich spraw, zarówno tych małych i śmiesznych, jak i większych, ważnych.
Oprócz reżyserii wielką zaletą przedstawienia jest aktorstwo. Godne szczególnej uwagi są zwłaszcza znakomite kreacje Kaliny Jędrusik, Jacka Woszczerowicza i Adama Hanuszkiewicza.
Fabuła sztuki jest nadzwyczaj prosta. Nieśmiała, pełna zahamowań dziewczyna imieniem Agnieszka spotyka przypadkiem niejakiego pana de Bellac, który zdradza jej tajemnicę powodzenia u mężczyzn. By je zdobyć wystarczy tylko mówić wszystkim, że są piękni.
Premiera: 17.03.1958
Wersja nagrana: 10.07.1961
19.12.2011
godz. 20:30:00
godz. 20:30:00
audycja:
Teatr TV
czas trwania:
103’51’’
strona WWW:
http://www.tvp.pl/kultura/teatr/teatr-telewizji/archiwum/audiencja-protest/600845
autor:
Vaclav Havel
reżyser:
Feliks Falk
tłumaczenie:
Andrzej Jagodziński
inni realizatorzy:
Scenografia: Krzysztof Bumiller
Zdjęcia: Andrzej Wolf
Zdjęcia: Andrzej Wolf
obsada:
Mariusz Benoit (Waniek), Kazimierz Kaczor (Browarnik), Władysław Kowalski (Staniek).
opis:
W listopadzie 1981 roku Teatr Powszechny w Warszawie wystawił trzy jednoaktówki Vaclava Havla: ''Audiencję", "Protest" i "Wernisaż". Do 13 grudnia odbyło się jedenaście przedstawień, po czym, głównie ze względu na osobę autora, spektakl został zdjęty z afisza. W 1989 roku dwie z trzech granych przed stanem wojennym jednoaktówek: "Audiencję" i "Protest" wznowiono. Obie mówią o losie intelektualisty w systemie totalitarnym.
Reżyserem przedstawienia w Teatrze Powszechnym był Feliks Falk. On też jest autorem jego telewizyjnej wersji.
W krajach określanych mianem "wspólnoty socjalistycznej" kłopoty z nieprawomyślną inteligencją rozwiązywano niezwykle oryginalnymi metodami. Na przykład w przyzwyczajonej do cesarsko-królewskiego porządku Czechosłowacji funkcjonował znakomity system resocjalizacji opornego "elementu" przez pracę. Zamiast produkować męczenników, oferowano intelektualiście o wrażliwym sumieniu ciepłą posadkę z apanażami i wypadami za żelazną kurtynę, za cenę nienachalnie manifestowanej lojalności lub przymusowy nakaz pracy fizycznej w charakterze stróża, palacza czy tragarza skrzynek w browarze. Brak kontaktu z własnym środowiskiem i karmionym propagandową papką "społeczeństwem", stała inwigilacja osadzonych na "zsyłce" dysydentów działały znacznie skuteczniej niż stosowany w Polsce system restrykcji, który podsycał jedynie martyrologiczną tradycję.
Waniek, bohater obu jednoaktówek dysydenta Vaclava Havla, alter-ego samego autora, wybrał wolność sumienia, czyli pracę na wyznaczonym przez władze "odcinku" pod czujną kuratelą stróży. Obowiązek bezpośredniej "opieki" spoczywał również na nowym przełożonym, czego dowodem jest tytułowa "audiencja" w browarnianym kantorku, przerywana wypadami kierownika "na stronę". Browarnikowi nikt zresztą nie proponował wyboru, należy do tych podwładnych systemu, którzy rzadkie przebłyski świadomości muszą zapijać, aby móc wyżyć w nie nazwanej, ale boleśnie odczuwanej schizofrenii codziennej rzeczywistości. Kazimierz Kaczor tę zapisaną w sztuce komplikację psychologiczną prostackiego na pierwszy rzut oka piwosza dodatkowo cieniuje, unikając karykatury i przerysowania. Drugi rozmówca Wańka, pisarz Staniek - to kolejny produkt systemu, podobnie jak Browarnik właściwie ubezwłasnowolniony. Konformizm Stańka nabiera cech chorobliwych, a żałosne wysiłki jakie czyni, aby "zachować twarz" i uchodzić w środowisku za człowieka o niezależnych poglądach, dotykają obszaru społecznej patologii, której wszystkich źródeł i uwarunkowań jeszcze nie zanalizowano. Waniek w interpretacji Mariusza Benoit jest skupiony, zamknięty w sobie. Świadomie powstrzymuje się od ocen i pochopnych sądów. Słucha cierpliwie, bez arogancji i pogardy. Przypomina psychoanalityka wysłuchującego zwierzeń pacjenta, który wie, że jedynym lekarstwem może być cierpliwy i pełen zrozumienia stosunek do drugiego człowieka.
Głęboki, pełen zadumy humanizm Havla przemawia po latach znacznie silniej niż wtedy, gdy przesłaniały go doraźnie wychwytywane aluzje. [PAT]
Reżyserem przedstawienia w Teatrze Powszechnym był Feliks Falk. On też jest autorem jego telewizyjnej wersji.
W krajach określanych mianem "wspólnoty socjalistycznej" kłopoty z nieprawomyślną inteligencją rozwiązywano niezwykle oryginalnymi metodami. Na przykład w przyzwyczajonej do cesarsko-królewskiego porządku Czechosłowacji funkcjonował znakomity system resocjalizacji opornego "elementu" przez pracę. Zamiast produkować męczenników, oferowano intelektualiście o wrażliwym sumieniu ciepłą posadkę z apanażami i wypadami za żelazną kurtynę, za cenę nienachalnie manifestowanej lojalności lub przymusowy nakaz pracy fizycznej w charakterze stróża, palacza czy tragarza skrzynek w browarze. Brak kontaktu z własnym środowiskiem i karmionym propagandową papką "społeczeństwem", stała inwigilacja osadzonych na "zsyłce" dysydentów działały znacznie skuteczniej niż stosowany w Polsce system restrykcji, który podsycał jedynie martyrologiczną tradycję.
Waniek, bohater obu jednoaktówek dysydenta Vaclava Havla, alter-ego samego autora, wybrał wolność sumienia, czyli pracę na wyznaczonym przez władze "odcinku" pod czujną kuratelą stróży. Obowiązek bezpośredniej "opieki" spoczywał również na nowym przełożonym, czego dowodem jest tytułowa "audiencja" w browarnianym kantorku, przerywana wypadami kierownika "na stronę". Browarnikowi nikt zresztą nie proponował wyboru, należy do tych podwładnych systemu, którzy rzadkie przebłyski świadomości muszą zapijać, aby móc wyżyć w nie nazwanej, ale boleśnie odczuwanej schizofrenii codziennej rzeczywistości. Kazimierz Kaczor tę zapisaną w sztuce komplikację psychologiczną prostackiego na pierwszy rzut oka piwosza dodatkowo cieniuje, unikając karykatury i przerysowania. Drugi rozmówca Wańka, pisarz Staniek - to kolejny produkt systemu, podobnie jak Browarnik właściwie ubezwłasnowolniony. Konformizm Stańka nabiera cech chorobliwych, a żałosne wysiłki jakie czyni, aby "zachować twarz" i uchodzić w środowisku za człowieka o niezależnych poglądach, dotykają obszaru społecznej patologii, której wszystkich źródeł i uwarunkowań jeszcze nie zanalizowano. Waniek w interpretacji Mariusza Benoit jest skupiony, zamknięty w sobie. Świadomie powstrzymuje się od ocen i pochopnych sądów. Słucha cierpliwie, bez arogancji i pogardy. Przypomina psychoanalityka wysłuchującego zwierzeń pacjenta, który wie, że jedynym lekarstwem może być cierpliwy i pełen zrozumienia stosunek do drugiego człowieka.
Głęboki, pełen zadumy humanizm Havla przemawia po latach znacznie silniej niż wtedy, gdy przesłaniały go doraźnie wychwytywane aluzje. [PAT]
